Περίληψη
Να διερευνήσει πώς ο γονότυπος σχετίζεται με τον φαινότυπο και να τεκμηριώσει τις συσχετίσεις γονότυπου-φαινότυπου με την απόκριση της τοπικής χορήγησης δορζολαμίδης σε αδέλφια που πάσχουν από Χ-συνδεόμενη νεανική ρετινοσχιστία (XLRS). Πραγματοποιήσαμε μια αναδρομική μελέτη σε δύο αρσενικά αδέλφια (τέσσερα μάτια) με XLRS, τα οποία υποβλήθηκαν σε θεραπεία με τοπική εγκατάσταση δορζολαμίδης. Η κλινική διάγνωση υποστηρίχθηκε με οικογενειακή γενετική ανάλυση με αμφίδρομη αλληλούχιση Sanger της παθογόνου παραλλαγής RS1. Για την αξιολόγηση χρησιμοποιήθηκαν οπτική τομογραφία συνοχής (OCT), αγγειογραφία φλουορεσκεΐνης βυθού (FFA), υπερηχογράφημα (U/S) και ηλεκτρορετινογράφημα (ERG). Το κεντρικό πάχος της ωχράς κηλίδας (CMT) και η καλύτερη διορθωμένη οπτική οξύτητα (BCVA) καταγράφηκαν μηνιαίως επί δεκαοκτώ μήνες. Πραγματοποιήσαμε γενετική ανάλυση στην οικογένειά τους για μεταλλάξεις στο γονίδιο που κωδικοποιεί την πρωτεΐνη ρετινοσχίνη, υπεύθυνη για τη ρετινοσχίση (RS1). Αποδείχθηκε ότι η παραλλακτικότητα του φαινοτύπου μπορεί να σχετίζεται με την ίδια παθογόνο παραλλαγή. Ενώ υπήρξε βελτίωση της BCVA και του κεντρικού πάχους της ωχράς κηλίδας OCT στον ασθενή με την ήπια μορφή της νόσου, η οπτική οξύτητα και οι σαρώσεις OCT του ασθενούς με τη σοβαρή μορφή της νόσου δεν βελτιώθηκαν. Τεκμηριώθηκε η ενδοοικογενειακή φαινοτυπική μεταβλητότητα μεταξύ ατόμων που μοιράζονται την ίδια παθογενετική παραλλαγή. Και οι δύο ασθενείς μας είχαν μια παθογόνο παραλλαγή σε ημιζυγωτική κατάσταση σε μια γονιδιωματική θέση στο εξώνιο 6 του γονιδίου RS1. Εντοπίστηκε μετάλλαξη frameshift που είναι πιθανό να προκαλεί αποκοπή της πρωτεΐνης, η οποία προτείνεται να οδηγεί σε μεγαλύτερη κλινική βαρύτητα. Κατά συνέπεια, διαπιστώθηκε ότι η ανταπόκριση στη δορζολαμίδη συσχετίζεται με τη φαινοτυπική σοβαρότητα.
Να διερευνήσει πώς ο γονότυπος σχετίζεται με τον φαινότυπο και να τεκμηριώσει τις συσχετίσεις γονότυπου-φαινότυπου με την απόκριση της τοπικής χορήγησης δορζολαμίδης σε αδέλφια που πάσχουν από Χ-συνδεόμενη νεανική ρετινοσχιστία (XLRS). Πραγματοποιήσαμε μια αναδρομική μελέτη σε δύο αρσενικά αδέλφια (τέσσερα μάτια) με XLRS, τα οποία υποβλήθηκαν σε θεραπεία με τοπική εγκατάσταση δορζολαμίδης. Η κλινική διάγνωση υποστηρίχθηκε με οικογενειακή γενετική ανάλυση με αμφίδρομη αλληλούχιση Sanger της παθογόνου παραλλαγής RS1. Για την αξιολόγηση χρησιμοποιήθηκαν οπτική τομογραφία συνοχής (OCT), αγγειογραφία φλουορεσκεΐνης βυθού (FFA), υπερηχογράφημα (U/S) και ηλεκτρορετινογράφημα (ERG). Το κεντρικό πάχος της ωχράς κηλίδας (CMT) και η καλύτερη διορθωμένη οπτική οξύτητα (BCVA) καταγράφηκαν μηνιαίως επί δεκαοκτώ μήνες. Πραγματοποιήσαμε γενετική ανάλυση στην οικογένειά τους για μεταλλάξεις στο γονίδιο που κωδικοποιεί την πρωτεΐνη ρετινοσχίνη, υπεύθυνη για τη ρετινοσχίση (RS1). Αποδείχθηκε ότι η παραλλακτικότητα του φαινοτύπου μπορεί να σχετίζεται με την ίδια παθογόνο παραλλαγή. Ενώ υπήρξε βελτίωση της BCVA και του κεντρικού πάχους της ωχράς κηλίδας OCT στον ασθενή με την ήπια μορφή της νόσου, η οπτική οξύτητα και οι σαρώσεις OCT του ασθενούς με τη σοβαρή μορφή της νόσου δεν βελτιώθηκαν. Τεκμηριώθηκε η ενδοοικογενειακή φαινοτυπική μεταβλητότητα μεταξύ ατόμων που μοιράζονται την ίδια παθογενετική παραλλαγή. Και οι δύο ασθενείς μας είχαν μια παθογόνο παραλλαγή σε ημιζυγωτική κατάσταση σε μια γονιδιωματική θέση στο εξώνιο 6 του γονιδίου RS1. Εντοπίστηκε μετάλλαξη frameshift που είναι πιθανό να προκαλεί αποκοπή της πρωτεΐνης, η οποία προτείνεται να οδηγεί σε μεγαλύτερη κλινική βαρύτητα. Κατά συνέπεια, διαπιστώθηκε ότι η ανταπόκριση στη δορζολαμίδη συσχετίζεται με τη φαινοτυπική σοβαρότητα.