Περίληψη
Η έκβαση της λοίμωξης από Leishmania infantum σε σκύλους είναι ποικίλη, γεγονός που πιστεύεται ότι οφείλεται στη φύση της ανοσολογικής απάντησης του ξενιστή. Κατά συνέπεια, τα κλινικά συμπτώματα και η σοβαρότητα της λεϊσμανίωσης του σκύλου ποικίλλουν μεταξύ μεμονωμένων σκύλων. Οι ανοσογενετικοί παράγοντες του ξενιστή ενδέχεται να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στον καθορισμό της έκβασης της λοίμωξης. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να εξεταστούν οι πολυμορφισμοί στα γονίδια της έμφυτης και προσαρμοστικής ανοσολογικής απόκρισης, για να διαπιστωθεί εάν κάποιο από αυτά σχετίζεται με την ευαισθησία ή την αντίσταση στη λοίμωξη από το L. infantum. Το γονιδιωματικό DNA ελήφθη από δύο ομάδες: σκύλους συντροφιάς σε ενδημικές περιοχές της Ευρώπης και μια ομάδα Beagles που εκτέθηκαν σε μόλυνση από μύγα της άμμου στο πλαίσιο μιας μελέτης εμβολιασμού. Ο γονοτυπικός προσδιορισμός πραγματοποιήθηκε με τη χρήση συστοιχίας SNP (πολυμορφισμός ενός νουκλεοτιδίου) για επιλεγμένα γονίδια ανοσολογικής απόκρισης. Στο πρώτο μέρος της μελέτης συγκρίθηκαν 62 κλινικές περιπτώσεις με 101 κλινικά μη προσβεβλημένους σκύλους που ήταν οροαρνητικοί για αντισώματα Leishmania. Ένας SNP στο γονίδιο CIITA έδειξε σημαντικά υψηλότερη συχνότητα ελάσσονος αλληλόμορφου στην ομάδα των περιπτώσεων, σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου σε επίπεδο μεμονωμένου SNP μετά από αντιμετάθεση, αλλά δεν ήταν σημαντικός μετά από διόρθωση για πολλαπλές δοκιμές. Το δεύτερο μέρος της μελέτης εξέτασε 48 σκύλους Beagle που εκτέθηκαν στο L. infantum κατά τη διάρκεια δύο περιόδων μετάδοσης. Είκοσι επτά σκύλοι με ανθεκτικό φαινότυπο (χωρίς ενδείξεις κλινικής νόσου, οροαρνητικοί στο τέλος της περιόδου μελέτης, αρνητικοί στην καλλιέργεια λεμφαδένων και μόνο παροδικά θετικοί στην PCR στο μυελό των οστών) συγκρίθηκαν με 21 σκύλους που παρουσίαζαν ευαίσθητο φαινότυπο (κλινική νόσο, οροθετικοί, θετική καλλιέργεια λεμφαδένων και σταθερά θετικοί στην PCR στο μυελό των οστών). Τρία SNPs στον TLR3, δύο SNPs στον PTPN22 και ένα SNP στον TLR4 και την IL1A συσχετίστηκαν με τον ευαίσθητο φαινότυπο στην ομάδα Beagle σε επίπεδο μεμονωμένων SNPs μετά από ανάλυση μετάλλαξης, αλλά δεν ήταν σημαντικά μετά από διόρθωση για πολλαπλές δοκιμές. Απαιτείται περαιτέρω επικύρωση αυτών των SNPs σε μια μεγαλύτερη ομάδα σκύλων, ιδανικά με ακραίους φαινότυπους, ώστε να επιβεβαιωθεί η συσχέτιση με την έκβαση της λοίμωξης από το L. infantum.
Η έκβαση της λοίμωξης από Leishmania infantum σε σκύλους είναι ποικίλη, γεγονός που πιστεύεται ότι οφείλεται στη φύση της ανοσολογικής απάντησης του ξενιστή. Κατά συνέπεια, τα κλινικά συμπτώματα και η σοβαρότητα της λεϊσμανίωσης του σκύλου ποικίλλουν μεταξύ μεμονωμένων σκύλων. Οι ανοσογενετικοί παράγοντες του ξενιστή ενδέχεται να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στον καθορισμό της έκβασης της λοίμωξης. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να εξεταστούν οι πολυμορφισμοί στα γονίδια της έμφυτης και προσαρμοστικής ανοσολογικής απόκρισης, για να διαπιστωθεί εάν κάποιο από αυτά σχετίζεται με την ευαισθησία ή την αντίσταση στη λοίμωξη από το L. infantum. Το γονιδιωματικό DNA ελήφθη από δύο ομάδες: σκύλους συντροφιάς σε ενδημικές περιοχές της Ευρώπης και μια ομάδα Beagles που εκτέθηκαν σε μόλυνση από μύγα της άμμου στο πλαίσιο μιας μελέτης εμβολιασμού. Ο γονοτυπικός προσδιορισμός πραγματοποιήθηκε με τη χρήση συστοιχίας SNP (πολυμορφισμός ενός νουκλεοτιδίου) για επιλεγμένα γονίδια ανοσολογικής απόκρισης. Στο πρώτο μέρος της μελέτης συγκρίθηκαν 62 κλινικές περιπτώσεις με 101 κλινικά μη προσβεβλημένους σκύλους που ήταν οροαρνητικοί για αντισώματα Leishmania. Ένας SNP στο γονίδιο CIITA έδειξε σημαντικά υψηλότερη συχνότητα ελάσσονος αλληλόμορφου στην ομάδα των περιπτώσεων, σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου σε επίπεδο μεμονωμένου SNP μετά από αντιμετάθεση, αλλά δεν ήταν σημαντικός μετά από διόρθωση για πολλαπλές δοκιμές. Το δεύτερο μέρος της μελέτης εξέτασε 48 σκύλους Beagle που εκτέθηκαν στο L. infantum κατά τη διάρκεια δύο περιόδων μετάδοσης. Είκοσι επτά σκύλοι με ανθεκτικό φαινότυπο (χωρίς ενδείξεις κλινικής νόσου, οροαρνητικοί στο τέλος της περιόδου μελέτης, αρνητικοί στην καλλιέργεια λεμφαδένων και μόνο παροδικά θετικοί στην PCR στο μυελό των οστών) συγκρίθηκαν με 21 σκύλους που παρουσίαζαν ευαίσθητο φαινότυπο (κλινική νόσο, οροθετικοί, θετική καλλιέργεια λεμφαδένων και σταθερά θετικοί στην PCR στο μυελό των οστών). Τρία SNPs στον TLR3, δύο SNPs στον PTPN22 και ένα SNP στον TLR4 και την IL1A συσχετίστηκαν με τον ευαίσθητο φαινότυπο στην ομάδα Beagle σε επίπεδο μεμονωμένων SNPs μετά από ανάλυση μετάλλαξης, αλλά δεν ήταν σημαντικά μετά από διόρθωση για πολλαπλές δοκιμές. Απαιτείται περαιτέρω επικύρωση αυτών των SNPs σε μια μεγαλύτερη ομάδα σκύλων, ιδανικά με ακραίους φαινότυπους, ώστε να επιβεβαιωθεί η συσχέτιση με την έκβαση της λοίμωξης από το L. infantum.